فرش ایرانی یکی از جلوه های اساسی فرهنگ و هنر ایرانی است. قالی بافی به وضوح یکی از برجسته ترین نمایش های فرهنگ و هنر ایرانی محسوب می شود که قدمت آن به ایران باستان (حدود 500 سال قبل از میلاد) برمی گردد.
واژه فرش اردکان 12 متری مترادف با کمال است. نقوش بسیار پیچیده و رنگ های طبیعی آن را به محبوب ترین پارچه دست ساز در جهان تبدیل کرده است و برتری آن از هر نظر شناخته شده است.
فرش اردکان و قالیچه های ایرانی اکثراً بر روی بافندگی عمودی بافته می شوند. اما عشایر بافی بر روی بافندگی افقی انجام می شود که می توان آن را تا کرد و از اردوگاهی به اردوگاه دیگر منتقل کرد.
پارچه های ایرانی می توانند پارچه های ساده مانند زیلو یا پارچه های پرز مانند فرش اردکان و قالیچه باشند. جنس قالی‌های ایرانی می‌تواند ابریشم، پشم یا پشم ظریف با ابریشم برای تار و پنبه، پشم یا ابریشم برای پود باشد.
موها را می توان از ابریشم، پشم یا پشم ظریف (کرک) ساخت. پشم عمدتاً از گوسفندان عشایری به دست می آید که در مراتع مرغوب ارتفاعات ایران چرا می کنند.
بیشتر ابریشم تولید شده در ایران از منطقه خزر تهیه می شود. سپس ابریشم را به کاشان و مراکز دیگر می برند و صمغ زدایی می کنند و گاهی به نام کاشان به بازار عرضه می کنند.
بیشتر رنگ های طبیعی که توسط بافندگان استفاده می شود از بقایای میوه هایی است که روزانه دور ریخته می شوند، مانند پوسته انار و گردو، در حالی که برخی از رنگ های دیگر مانند گرانول باید با دقت آماده شوند.
فرش اردکان ایرانی به دلیل مدولار بودن معماری ایرانی به طور سنتی در اندازه های استاندارد ساخته می شوند تا متناسب با فضاهای استاندارد فرش شوند.
فرش اردکان و قالیچه های عشایری ویژگی های منحصر به فرد خود را ارائه می دهند.
بافته‌های عشایری برخلاف نمونه‌های شهری خود، بر اساس طرحی از پیش ساخته نشده‌اند، بلکه به دنبال طرحی خودانگیخته که محصول لحظه‌ای زودگذر است، تکه‌ای منحصر به فرد است که شاید دیگر هرگز تکرار نشود.
