تأثیرات قرنطینه جهانی برای آسیب‌پذیرترین بازیافت‌کنندگان نیز شدید بوده است در مانیل، پایتخت فیلیپین، این افراد دیگر قادر به فروش مواد قابل بازیافت نیستند، زیرا اکثر کارگاه های آشغال و سایر مشاغلی که آنها را خریداری می کنند ماه هاست که تعطیل شده اند.
در برخی موارد، بازیافت‌کنندگان در صورتی که خانه‌های خود را برای جمع‌آوری محصولات نایلون یکبار مصرف ترک کنند، توسط پلیس توبیخ می‌شوند و آنها را مجبور می‌کند که به حمایت ناکافی دولت یا قرض گرفتن پول برای زنده ماندن روی آورند.
در ویتنام و تایلند، دو کشور از اولین کشورهایی که به اقدامات قرنطینه خود پایان دادند، حجم مواد بازیافتی هنوز به طور قابل توجهی کمتر از سطح قبل از همه گیری بود.
اگر ارقام تاریخی به آینده اشاره کنند، کمتر از 10 درصد از پلاستیک های مورد استفاده در طول همه گیری همه گیر بازیافت می شوند و بیش از 70 درصد در محل های دفن زباله یا محیط زیست قرار می گیرند. از آنجایی که COVID-19 می‌تواند تا سه روز روی سطوح پلاستیکی زنده بماند، این نگرانی‌های بیشتری را در مورد آلودگی انسان از زباله‌های پلاستیکی ایجاد می‌کند.
از سال 1950 تا 2015، 8.3 میلیارد تن پلاستیک جدید تولید شد و اگر این روند ادامه یابد، تا سال 2025، پلاستیک کافی برای پوشش هر متر خط ساحلی در سراسر جهان با 100 کیسه وجود خواهد داشت.
رواج پلاستیک در محیط زیست به حدی رسیده است که برخی از دانشگاهیان از حوزه تعامل بین اکوسیستم و پلاستیک به عنوان Plastisphere یاد می کنند.
کارشناسان این گزارش توضیح می‌دهند که پلاستیک‌ها ماندگار هستند، بخشی از جذابیت آنها در زمان ایجادشان، اما همچنین یکی از بدترین ویژگی‌های آنها.
پلاستیک ها که عمدتاً از مونومرهای مشتق شده از هیدروکربن های فسیلی تشکیل شده اند، زیست تخریب پذیر نیستند وقتی دور ریخته می شوند، توسط فرآیندهای بیولوژیکی شکسته یا جذب نمی شوند.
در عوض، پرکننده‌هایی مانند نرم‌کننده‌ها، گاز و مایعات آلوده را آزاد می‌کنند و به قطعات کوچک‌تر و کوچک‌تر تجزیه می‌شوند که بسیاری از خواص اصلی خود را حفظ می‌کنند.
این ماندگاری به پلاستیک ها اجازه می دهد تا نه تنها از نظر کمیت و حجم، بلکه به عنوان سموم و میکروپلاستیک در محیط انباشته شوند.
فرآیندهای متداول مدیریت پسماند که هدف آنها حذف واقعی پلاستیک‌ها است، مانند سوزاندن، محصولات جانبی سمی قابل توجهی تولید می‌کند و انتشار CO2 را ایجاد می‌کند و چالش‌های آلودگی و تغییرات آب و هوایی بیشتر را به همراه دارد.
علاوه بر این، آلودگی پلاستیکی از مرزهای ملی فراتر رفته و مسئولیت ها و استراتژی های پاکسازی موثر را نامشخص می سازد در مجموع، این ویژگی‌ها آلودگی زباله‌های پلاستیکی را به یک معضل چالش‌برانگیز تبدیل می‌کند، و مشکلی فراتر از تأثیرگذاری بر سلامت سرزمین‌ها و اقیانوس‌های ما است هر روز بر سلامت و حقوق جوامع تأثیر می‌گذارد.
